จิระนันท์ พิตรปรีชา เกิด ๒๕ กุมภาพันธ์ ๒๔๙๘ ที่อำเภอเมือง จังหวัด ตรัง
เป็นลูกคนกลาง ในจำนวนพี่น้องสามคน
บิดา นายนิรันดร์ พิตรปรีชา
มารดา นางจิระ พิตรปรีชา
ซึงแต่เดิมเป็นครู ต่อมาลาออกมาเปิดร้านขายหนังสือชื่อสิริบรรณการที่ครอบครัวมีร้านหนังสือทำให้จิระนันท์มีนิสัยรักการอ่านมาตั่งแต่เด็กอีกทั้งฝักใฝ่เขียนกลอน ตั้งแต่อายุ ๑๓-๑๔ปี มีผลงานลงพิมพ์ในชัยพฤกษ์ และวิทยาสาร
ความเป็นมา
“ใบไม้ที่หายไป” เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริงในชีวิตตอนหนึ่งของผู้ประพันธ์ ระหว่าง พ.ศ. 2513-2529 ตั้งแต่เป็นนักศึกษาผู้อุดมการณ์สูงและตัดสินใจร่วมขบวนสู้ของนักศึกษาประชาชนรุ่น 14 ตุลาคม 2516 กลวิธีการแต่งเป็นกลอนสุภาพ ใช้คำเรียบกระชับแต่เต็มไปด้วยพลังความบริสุทธิ์ของหนุ่มสาว ภาษามีรูปแบบกะทัดรัด และผู้เขียนไม่ได้วิจิตรบรรจงกับการสัมผัสมากเกินไปแต่ก็ไม่ได้ละทิ้งการสัมผัสในวรรค และการใช้คำซ้ำ กลอนจึงมีความไพเราะ
และผลงานชุดนี้ส่งผลสะเทือนในวงกว้าง อาจมีผลสะท้อนต่อวิถีชีวิตหรือสถานภาพในสังคมซึ่งใครๆก็คิดว่าเป็นเรื่องได้มากกว่าเสียเพราะเป็นการตีแผ่ความจริงในสังคมการเมืองไทยสมัยนั้นให้คนรุ่นหลังได้ย้อนอดีตอันยาวนานที่น่าเศร้าที่เคยผ่านมาและกลายเป็นประวัติศาสตร์ที่น่าศึกษาและไม่น่าเชื่อว่าหัวเลี้ยวหัวต่อตรงนี้มีกลุ่มหนุ่มเหน้าสาวสวยและกลุ่มพระจันทร์เสี้ยว กาพย์กลอนอันเป็นตัวแทนของสาวกลุ่มนี้ก็คือ บทกวีของสุจิตต์ วงษ์เทศ ที่ชื่อ กูเป็นนิสิตนักศึกษา (๒๕๑๑) และบทกวีของวิทยากร เชียงกูล ที่ว่า ฉันจึงมาตามหาความหมาย ในเพลงเถื่อนสถาบัน (๒๕๑๑) ผสานกับความคึกคะนองของกลุ่มปริทัศน์เสวนาของ ส.ศิวรักษ์ กระทั่งเกิดกลุ่มสภาน่าโดมและกลุ่มโซตัส ตลอดจนสถาบันของคนหนุ่มสาวแห่งอื่นก็ตื่นตัวและเติบโตขึ้นอย่างหนักแน่น
ไฟล์ เรื่อง เศษธุรี
https://drive.google.com/file/d/1G7ryGb5Up6k53dWfUYzSywA2rWJ_aWc2/view?usp=sharing
ไฟล์เสียง เรื่อง เศษธุรี
https://drive.google.com/file/d/1hl_xcWnnnWl-qMz853Onln6HnHBqZ6Uy/view?usp=sharing